26. mai 2011

Скупые звезды

Константин Мзареулов
2009 a.
480 lk.

В юности Эдуард Корунд мечтал стать космическим археологом - раскрывать тайны погибших цивилизаций, чтобы понять, каким должно быть будущее человечества. Только непросто сбываются мечты в Галактике, разделенной на Старших и Младших, над которыми властвует безжалостная сверхцивилизация. Тщетными были надежды, что более развитые галактические расы поделятся знаниями и могуществом с теми, кто лишь недавно покинул колыбель родной планеты. И если кто-то посмеет ослушаться, то в небе появятся неуязвимые корабли-убийцы. Реальный мир живет по суровым законам: скупые звезды не грешат альтруизмом и не раздают подарки. Можно смириться с диктатом и жить по предписанным свыше законам, однако человечество выбирает иной путь - борьбу. Эдуард оказался в числе тех, кто понимает: человечество должно выиграть жестокую гонку, потому что выживание проигравших вовсе не гарантировано. И хоть кажется, что противостояние неодолимой силе не имеет шансов, каждая битва приближает его к осуществлению мечты.

Arvamus:

Galaktikas valitseb kord. Kes on arenenum, valitseb vähemarenenuid ja laseb neil omakorda veel algelisemaid valitseda. Ühesõnaga on olemas Kõrgemad, siis 4 Vanemate rassi (sinna kuuluvad ka inimesed) ja siis veel jõuk Nooremaid.

Ühel planeedil on inimesed mingite teadusuuringutega liiga kaugele jõudnud, Kõrgemad korraldavad ettekäände saamiseks kohalike aborigeenide mässu inimeste vastu ja käsivad siis inimestel sealt planeedilt 2 ööpäeva jooksul minema kerida. Kõrgemate käsk pole inimestele arutamiseks ega vastuvaidlemisks, jõud on ebavõrdsed. Inimesed jätavadki planeedi maha.

Raamatu peategelaseks on üks nooruk, kes algul seal planeedil aborigeenide mässu maha surub ja neid suure rõõmuga kümnete kaupa notib, aga planeedilt lahkuda tuleb ikka. Jõudsin lugemisega sinnani, kus peaaegu 10 aastat hiljem sellest noorukist sirgunud mees kusagil mingeid safareid eri planeetidele korraldab ja vaikselt salakaubandusega tegeleb.

Seal jätsin pooleli. Labane tekst, labane sõnavara (ema poetab planeedilt lahkudes pisara - palju inimesi on pärismaalaste mässus surma saanud, kodust tuleb põgeneda - peategelane kamandab: Мама, не раз­во­ди сырость, - пот­ре­бо­вал Эдик...), kuigi tegevus toimub 24. sajandil, siis peategelane mõtleb, käitub ja räägib nagu mingi Vene kolkalinna tatikas tänapäeval. Ja kusagil 120 lk. kandis pole raamat ikka veel nagu sissejuhatusest kaugemale jõudnud. No ärgu siis jõudkugi, mulle aitas, üks. 

Kommentaare ei ole:

Postita kommentaar